Maar Salvini vergeet alle "tram-tacks" die hij van Meloni kreeg

Tàcches naar wie? Het volgende artikel is geschreven zonder enige ironie, hoewel het onderwerp dat we behandelen enkele aspecten heeft die subtiel heen en weer slingeren tussen het komische, het groteske en het surrealistische. De hoofdpersoon van dit artikel is Matteo Salvini, minister van Infrastructuur, vicepremier, leider van de Lega, een van de belangrijkste Italiaanse partijen, en leider van de oudste partij van het land. De aanleiding voor onze reflectie, die absoluut niet ironisch is, is de zeer opvallende, zeer diepe, zeer intense controverse die zich de afgelopen dagen heeft ontvouwd tussen de bovengenoemde minister en de Franse president Emmanuel Macron. U kent het onderwerp van de controverse. Salvini zei de Franse president voorzichtig dat hij naar de hel kon lopen, om het zo maar te zeggen met een Franse uitdrukking, en nodigde hem uit voor "Tàcches al tram" (Tàcches naar de tram) over een idee van Macron: de mogelijkheid om Europese troepen naar Oekraïne te sturen om Kiev te beschermen tegen mogelijke Russische overstromingen na het toekomstige vredesakkoord, mocht er ooit een vredesakkoord tussen Oekraïne en Rusland komen. Tàcches al tram.

Wat Salvini niet begrijpt, is dat de optie om troepen naar Oekraïne te sturen om Kiev te verdedigen tegen mogelijke toekomstige Russische overstromingen geen Franse theorie is, maar een stukje van de puzzel die de Italiaanse regering, waarvan Salvini vicepremier is, voorstelt. We weten niet of Salvini ervan op de hoogte is dat de regering-Meloni, waarvan de leider van de Lega vicepremier is, aan Donald Trump en zijn Europese bondgenoten een overeenkomst heeft voorgesteld om vrede in Oekraïne te bereiken, inclusief de uitbreiding van Artikel 5 van de NAVO naar Oekraïne, zonder dat Oekraïne zich bij de NAVO aansluit. We weten niet of Salvini hiervan op de hoogte was, maar artikel 5 van het Noord-Atlantisch Verdrag (ondertekend in Washington op 4 april 1949) vat het als volgt samen: "De partijen komen overeen dat een gewapende aanval tegen een of meer van hen in Europa of Noord-Amerika zal worden beschouwd als een aanval tegen hen allen. Bijgevolg komen zij overeen dat, indien een dergelijke gewapende aanval plaatsvindt, ieder van hen, in uitoefening van het recht op individuele of collectieve zelfverdediging erkend in artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties, de partij of partijen die op die manier worden aangevallen zal bijstaan ​​door onmiddellijk, individueel en in samenwerking met de andere partijen, alle maatregelen te nemen die zij nodig acht, met inbegrip van het gebruik van gewapend geweld, om de veiligheid van het Noord-Atlantische gebied te herstellen en te handhaven." Dat klopt: met inbegrip van het gebruik van gewapend geweld. Salvini spreekt daarom, zoals de afgelopen twee jaar zo vaak is gebeurd, met zijn schoondochter (Macron) zodat zijn schoonmoeder (Meloni) hem begrijpt. Er zijn de laatste tijd meer dan eens gelegenheden geweest waarbij Salvini's standpunt door de regering-Meloni werd begroet als een irritante ruis op de achtergrond. Als je erover nadenkt, is de werkelijke nieuwigheid van de botsing tussen Salvini en Macron, die het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken ertoe aanzette de Italiaanse ambassadeur in Parijs tot de orde te roepen, dat er nog steeds belangrijke mensen in Europa zijn die, wanneer ze naar Salvini luisteren, hem serieus nemen en hem ter verantwoording roepen: een zeldzaamheid tegenwoordig. In Italië zijn degenen die de laatste tijd weinig gewicht in de schaal leggen bij de woorden van de vicepremier, zijn eigen bondgenoten in de regering. Het zijn dezelfden die Frankrijk nu adviseren Salvini niet serieus te nemen – hij is een kind, je weet hoe hij is, hij weet niet wat hij zegt – en dezelfden die de leider van de Lega op veel gebieden behandelen als een vriendelijke grappenmaker, die gretig de aandacht probeert te trekken. Politiek gezien heeft de regering Meloni-Tajani-Salvini Salvini een ongekende reeks rake klappen uitgedeeld op een monsterlijke veelheid aan onderwerpen. Op het gebied van immigratie heeft de regering Meloni Salvini's antisemitische standpunten resoluut van tafel geveegd en samenwerking met Europa op dit gebied niet tot een taboe gemaakt, maar tot een deugd van de centrumrechtse meerderheid. Ze gingen zelfs zo ver dat ze het pact inzake asiel en migranten steunden, dat de Lega in Europa in het parlement verwierp. Op economisch vlak heeft de regering-Meloni Salvini's antisemitische standpunt resoluut van tafel geveegd en is zelfs zo ver gegaan om de hervorming van het Stabiliteitspact te steunen, die de Lega in Europa heeft afgewezen. Op energiegebied heeft de regering-Meloni ervoor gekozen de afschaffing van de gereguleerde markt te steunen, in strijd met Salvini's standpunt. Wat betreft de positionering in Europa heeft Meloni Salvini's standpunt resoluut van tafel geveegd en ervoor gekozen haar partij, de Broeders van Italië, en daarmee een groot deel van de regering, tegen Salvini's standpunt in te zetten en het presidentschap van Ursula von der Leyen, die Salvini verafschuwt, te steunen. Op buitenlands gebied is de regering, waarvan Salvini vicepremier in Europa is, gekant tegen Salvini's belangrijkste bondgenoten, van Le Pen tot Orbán, inclusief Salvini's nieuwe liefde, de AfD. Zelfs de sterke inzet van de Meloni-regering voor de verdediging van Oekraïne weerspiegelt niet bepaald het standpunt van de Lega, die, niet toevallig, Macron en Von der Leyen de kritiek bezorgt die ze graag op Meloni zou willen uiten, maar die ze, uit discipline, niet openlijk durft te uiten. Wat betreft pensioenen heeft de regering Meloni-Salvini-Giorgetti opnieuw een flinke klap toegebracht aan Salvini's beleid, en de regering waarvan Salvini vicepremier is, zal herinnerd worden omdat ze Salvini's pensioendoctrine heeft omvergeworpen. In plaats van iedereen te stimuleren om zo vroeg mogelijk met pensioen te gaan, zoals het geval was met de Quota 100-ramp, heeft ze juist het afnemende aantal Italianen dat graag vervroegd met pensioen wil, omgetoverd tot een versterking van de geloofwaardigheid van de regering. Dankzij de Giorgetti-lijn is de regering zelfs zo ver gegaan om vervroegd pensioen te ontmoedigen. ("De gegevens tonen aan dat waar 60-plussers actiever zijn, de jeugdwerkloosheid groeit", zei de minister van Economie twee dagen geleden, waarmee hij een einde maakte aan jarenlange retoriek in de stijl van Salvini over de noodzaak om zoveel mogelijk mensen met pensioen te sturen om "een toekomst voor jongeren te garanderen"). En zelfs wat betreft de kwestie van gedifferentieerde autonomie heeft de regering-Meloni Salvini's standpunt voldoende reden gegeven om zich er niet thuis te voelen. Het is een feit dat, in afwachting van de versterking van de autonomie voor de noordelijke regio's, de enige autonomie die tot nu toe door de regering-Meloni-Salvini is versterkt, die van het, althans door de Lega gehate, Rome Capital is. Meloni biedt Salvini af en toe een paar retorische toegevingen, zoals over vaccins of over extra winst voor banken, een paar machtstoegevingen, zoals over de RAI, waar de Lega domineert, een paar verdreven Leoncavallo's, en verder weinig. En bovendien is het Salvini zelf die de laatste tijd weinig gewicht in de schaal heeft gelegd bij Salvini's woorden, die hij in het verleden vaak heeft tegengesproken met zijn positieve overheidsacties – en die zijn er geweest. Salvini's prachtige 'ja' tegen de Straat van Messina-brug, God sta hem bij, spreekt de vele 'nee'-stemmen tegen de brug die Salvini jaren geleden uitsprak tegen. Salvini's verstandige 'ja' tegen kernenergie spreekt de vele 'nee's' tegen die hij jaren geleden over hetzelfde onderwerp uitsprak. Minister Salvini's vele 'ja's' tegen de hogesnelheidslijn spreken de vele kusjes die hij in het verleden naar de 'No TAV'-mensen stuurde tegen. De vele stemmingen in het parlement tegen Poetins Rusland spreken de overeenkomsten tegen die tot een paar jaar geleden tussen de Lega en Poetins partij werden gesloten. En de steun van de Lega aan het proces van emancipatie van de regering ten opzichte van de relatie met China staat ook in tegenspraak met de recente geschiedenis van Italië, die getuigt van de aanwezigheid van de Lega slechts zes jaar geleden in dezelfde regering (waarin Salvini vicepremier was) die (met veel activisme van een kabinetslid van de Lega, Geraci genaamd) een structurele overeenkomst met China (de beroemde Zijderoute) tekende, die prompt werd opgeschort door de regering-Meloni (waarin Salvini vicepremier is). Salvini's aanwezigheid in de regering, afgezien van infrastructuur, waarvoor de minister onuitsprekelijke instemming van alle partijen geniet, waaronder van veel burgemeesters van de Democratische Partij, laat niet altijd een blijvende indruk achter, om het zo maar te zeggen. Het feit dat er in Europa een prominente politicus is die Salvini serieus neemt wanneer hij spreekt, zou daarom een ​​bron van trots moeten zijn voor de Liga, in een politiek seizoen waarin de meest klinkende "Tàcches al tram" (Trot de tram op) niet de expliciete en periodieke uitroepen zijn die Salvini aan zijn vijand Macron richt, maar de impliciete en terugkerende uitroepen die zijn vriend Meloni aan Salvini richt. Meloni gedraagt ​​zich, wanneer hij met Salvini's woorden wordt geconfronteerd, vaak precies tegenovergesteld aan Macron: ze luistert naar hem, neemt hem niet serieus en in plaats van hem ter verantwoording te roepen voor zijn uitspraken, doet ze simpelweg het tegenovergestelde. Zonder ironie: tàcches aan wie?

Meer over deze onderwerpen: